Moeder Aarde
Met mijn ziel onder mijn arm
Nam ik een stap van duizend dagen
En miljoenen momenten.
Begluurd door betraande kastanjebomen,
Broze orchideeën en de kreupelende zon
Schuilde ik onder robuuste rotsen.
Wanneer ik liep en liep
Hield de furieuze wind me tegen.
Krijste de bliksem me tot terugkomst
En benevelde de kou mijn zicht
Ik wilde weg.
Maar het kon niet.
Ik jammerde: ‘Laat me toch gaan!’
Moeder Aarde sprak me woest toe:
‘Kijk toch!
Je ziet je glorie, je fortuin
En geluk niet!’
En even zweeg ik,
Kaatste haar barse stem
Af tegen de rand
Van mijn besef
Doorbloed door de snijdende kou
Keek ik noch om
Naar het dal der leven.
Misschien,
Heel misschien
Was ik maar beter
Gebleven.
Door: Najat Bouarfa, aanmoedigingsprijs poëzie 15-18 jaar
Uit: Land van reigers (De winnaars van de El Hizjra Literatuurprijs 2009)
Uitgeverij: Van Gennep Amsterdam
