Interview met Mounir Samuel (oud-winnaar El Hizjra Literatuurprijs)

Mounir Samuel

Elke maand  zoeken we een oud-finalist van de El Hizjra Literatuurprijs op. Hoe is het hen vergaan na het meedoen aan de prijs? Welke rol speelt schrijven in hun leven?

Esra Seval Dede

Mounir Samuel (1989 Amersfoort) heeft meegedaan aan de El Hizjra literatuur wedstrijd in 2007 en 2008. Ik ontmoet hem in café podium Mozaïek.

Waarom deed je mee aan de el Hizjra literatuurwedstrijd?

Ik was vijftien jaar toen ik meedeed aan de literatuurwedstrijd. El Hizjra had een advertentie in het vaktijdschrift ZemZem geplaatst. Ik las dat tijdschrift, omdat ik toen al veel interesse had in het Midden-Oosten. Vooral in Egypte, waar mijn roots liggen. Ik zag Egypte snel veranderen. Ook binnen de familie zag ik het individualisme naar voren komen en familiebanden steeds meer verwateren. Ik heb altijd een drang gehad om mijn Egypte vast te leggen, het Egypte van de jaren negentig. Schrijven heb ik sinds mijn kindertijd geweldig gevonden en mijn moeder vond dat ik aan de wedstrijd moest meedoen. Ik was al sinds mijn twaalfde bezig met mijn eerste roman. Ik stuurde voor de wedstrijd een van die hoofdstukken op en ik won een gedeelde eerste prijs. Het jaar erna heb ik weer meegedaan met een los kort verhaal, waarmee ik ook de eerste prijs binnensleepte.

Wat voor effect had de literatuurwedstrijd op jouw carrière?

Het had vrij veel effect. Mijn eerste inzending, “Afscheid zonder einde”, kreeg al veel belangstelling. Na mijn tweede inzending “De laatste Slangendans” werd er een documentaire over mij gemaakt. Ik heb snel daarna mijn manuscript ingediend bij een uitgever en vanaf dat moment ben ik steeds meer gaan schrijven en ben ik naar steeds grotere uitgeverijen gegaan. Door de naamsbekendheid die het mij gaf, nam mijn carrière als schrijver een vogelvlucht.

Hoe kunnen wij kleurrijke jongeren stimuleren meer te schrijven?

Goede literatuur gaat over het onbekende, je schrijft bijna nooit over je eigen setting. De kracht is op zoek gaan naar het onbekende binnen je vertrouwde setting. De jongeren in Nederland hebben genoeg verhalen binnen hun achtergrond die gelezen moeten worden. Wat ik mis in de Nederlandse literatuur is maatschappelijk engagement. Het is heel eenkennig. Ik denk dat, als wij een bijdrage willen leveren aan het maatschappelijk debat, wij zullen moeten schrijven over identiteitskwesties, eenzaamheid in de stad, vluchtelingen, de echte wereld van vandaag etc. Je hebt dan een plus als je niet uit het Gooi komt, maar uit Kanaleneiland of de Schilderswijk. Ik ken journalisten die een jaar daar wonen om een boek te schrijven. Heel leuk, maar de jongeren in de Schilderswijk kennen het veel beter. Tegen deze jongeren wil ik zeggen: sta op en schrijf zelf een boek over de nuances in de wijk. Meneer Henk en Piet hebben een externe bril op. We moeten aan deze jongeren laten zien dat hun eigen verhalen het waard zijn om op papier te zetten.

Wat is op dit moment je grootste uitdaging als schrijver?

Mijn volgende roman, Zetá, is mijn grootste uitdaging. Het boek zal in september verschijnen. Het wordt mijn grote literair debuut. Ik heb er tien jaar aan gewerkt en het wordt steeds actueler. Het gaat onder andere over de influx van vluchtelingen en over klimaatveranderingen. Mijn woorden over deze onderwerpen, die ik tien jaar geleden heb geschreven, zijn anno 2016 nog steeds van belang. Mijn leven heeft dit boek doorlopen, niet andersom en het bepaalt op dit moment ook mijn dagelijkse leven. Ik ga hierna een boek schrijven over mijn interne en externe reis. Mijn reis over zes continenten, mijn lichamelijke reis en de gevolgen ervan. Mijn zoektocht naar God zal ik ertussen weven. Het boek zal “God is groot” heten.

Wat zou jij willen meegeven aan de toekomstige deelnemers aan de wedstrijd?

Houd het niet bij een inzending alleen, maar zorg dat je al een concreet idee of plan hebt, zodat je een voorstel kan indienen bij een uitgever. Als je een carrière als schrijver serieus wilt nemen, dan moet je zo’n momentum pakken. Zorg ervoor dat je in ieder geval een idee voor een boek of een serie hebt. Geef er een gevolg aan. Het kan ook een reeks artikelen zijn die je in de toekomst wilt schrijven. De prijs kan een steuntje in de rug zijn. Wees niet ontmoedigd als je afwijsbrieven krijgt van uitgeverijen, want die krijgt iedereen. Het blijft een cliché, maar het is wel zo. Als schrijven je roeping is, dan moet je volhouden.

Foto: www.mounirsamuel.nl